Sinds 13 jaar ben ik werkzaam als psycholoog (afgestudeerd aan RUL in Klinische- en Gezondheidspsychologie). Na een aantal omzwervingen heb ik mijn manier van werken gevonden. Na een start als woonbegeleider, burn-out- , job- en re-integratiecoach, heb ik zeven jaar in een psychologiepraktijk gewerkt. In die praktijk heb ik zowel met volwassenen als kinderen en jeugd gewerkt. Mijn affiniteit ligt bij het gezin. Maar ook de partnerrelatie, familie van herkomst en de maatschappij. In 2018 start ik met de opleiding tot systeemtherapeut, dit is een gevoel van thuiskomen. In de gesprekken nam ik het gezin altijd al mee, maar nu hét uitgangspunt. Wat een opluchting geeft dat. 

Door mijn eigen levens-en werkervaring - en dus ook met vallen en opstaan -  ben ik wie ik nu ben: Iemand met de visie dat de wijsheid niet bij de hulpverlener ligt, maar bij de cliënt. Als hulpverlener wil ik de deze helpen tot groei te laten komen, het liefst met de mensen om de cliënt heen. Soms  heb je de pech om in een gezin met veel problemen geboren te worden en waar je mee moet leren omgaan. Wanneer jezelf ouder wordt heb je niet altijd alle kennis en kunde paraat om je kinderen op te voeden, zeker als deze extra aandacht behoeven. 

Zelf ben ik opgegroeid in een gezin waar het niet allemaal vanzelf ging en waar problematiek  speelde. Dat zorgde voor een flinke rugzak, waar ik nu in mijn werk veel aan heb. Zowel in mijn werk als privé heb ik veel ervaring opgedaan met mensen die een stoornis in het autistisch spectrum hebben. Mijn ervaring is dat het voornamelijk uitgaan van autisme als beperking een nadelige invloed heeft op zowel de persoon zelf als op zijn/haar gezin. Kijken naar wat iemand kan, wat zijn of haar kwaliteiten of talenten zijn geeft meer mogelijkheden en leidt tot minder invaliditeit. Hierbij kan het werken in groepen tot een nieuwe ingang leiden. 

In het huidige vergoedingensysteem wordt er in de Geestelijke Gezondheidszorg voornamelijk nog gewerkt binnen vaste kaders. Kaders die een etiketje vereisen, een vastgesteld behandeltraject enz. Mensen zijn niet hun etiketje  en evenmin is er een garantie dat de hierbij voorgeschreven behandeling bedoeld voor 'gemiddelde cliënten' aansluit bij de cliënt in de kamer.

Daarnaast heb ik gemerkt dat het werken in een kantoor een beperkende factor is. Vooral wanneer kinderen voor gesprekken komen, is het aan tafel zitten eerder een belemmering dan een uitnodiging om te praten over problemen. 

Deze factoren samen, hebben ervoor gezorgd dat ik kies voor een eigen praktijk, waar ik mensen in ongedwongen setting kan ontvangen en de hulp kan aanbieden die bij ze past.